आज आयपीएल नावाची सर्कस सुरू होतेय. मी स्पर्धा म्हणून आयपीएल कडे कधी बघितलेच नाही. पण मला ह्या सर्कशीतले सगळे खेळ बघायला आवडतात. आयपीएल मधे काय नाही? तिथे ग्लॅमर आहे, नाच आहे, दणकेबाज संगीत आहे, चौकार षटकारांची आतिषबाजी आहे आणि स्थानिक अस्मिता सुद्धा आहे. पुणे वॉरीयर्स दाखल झाल्या पासून मी इतर कुठल्याही टीमला चीअर केले नाही.
आयपीएल हे सध्या टी व्ही वर दाखवल्या जाणार्या आयपीएल च्याच जाहिरातीप्रमाणे आहे. दोन घडी झकास करमणूक करणारी एक झगमगती जत्रा. बंगलोरच्या टीममधे कोण खेळणार यापेक्षा सिधार्थ मल्ल्याबरोबर कटरीना असणार का दीपीका याचीच चर्चा जास्त होते. पंजाब जिंकल्या नंतर प्रीती कोणाला मिठी मारणार यावरही पैजा लागतात.
पण मग यात क्रिकेट कुठे आहे ? ते आहेच की ? २४० चेंडू टाकले जातात, फलंदाज फटके मारतात, गोलंदाज दांड्या उडवतात, झेल पकडले आणि सोडले जातात, प्रतिस्पर्ध्यांची नजरानजर होते, क्वचित शिव्याही घातल्या जातत.
सच्चे क्रिकेटप्रेमी ह्या गदारोळात तांत्रिक शुद्धता शोधतात आणि निराश होतात. पण माझ्यामते कसोटी क्रिकेट आयपीएल च्या शापानी मरेल इतकी मरतुकडी गाय नक्कीच नाही. आयपीएल जाता येता तोंडात टाकायचे चणे फुटाणे आहेत तर कसोटी क्रिकेट पंचपक्वानांनी भरलेले ताट. तेव्हा काही काळ ह्या चटपटीत चणे फुटाण्यांचा आस्वाद घ्या. भरलेले ताट आहेच नंतर ताव मारायला. काय ?
